Pumapapel

Yung kaklase mong naka-graduate ng walang dalang notebook at papel since 1^st year. Eto ang isa sa mga shining, shimmering, splendid moments niya.

“Okey, class we will have a quiz today. Get your ¼ sheet of paper and number it 1 to 10.”

“Tol, may papel ka ba diyan? Pahiram naman muna, balik ko bukas.”

“Ay tol, sorry ha last piece na to.”

“Grabe, ang damot mo naman.”

Ganito lagi ang eksena araw-araw kapag may surprise exam sa klase. Ikaw pa ang kontrabida. Ikaw pa ngayon ang may masamang ugali. Kung hindi papel ang wala, minsan ballpen. At ang matindi pa, pati notebook di nag-eexist sa kanya.

Sana makarelate ang mga bata ngayon, pero noong kapanahunan ko, which is 10 years ago, kinokopya namin yung sinusulat ng guro sa pisara. Yung mga nakasulat doon ay parang pilak, may halaga tuwing exam. Yung ilan kasi sa mga ito, di nakalimbag sa mga aklat na pinamamahagi ng paaralan. So ang stategy niya, hihiramin niya ang kwaderno mo at papa-xerox simula page 1 hanggang last page kung saan nakasulat ang pangalan ng crush mo. Copy-Paste. Hassle-free. Buhay hayahay.

Masusubukan ang Sharingan mo dito.

Bestfriend sila nitong kaklase mong may papel at notebook nga, pang-championship level naman kung mangopya. May sharingan ang mata. Kayang basahin kahit bakal na yung nakatakip sa papel mo. Sila yung nalimutang ihanay sa listahan ng mga super heroes. Bilis kasi ng reflexes at pang-amoy kapag nakitang padating na si titser. At ang mala-Game of Thrones na ending eh, mas mataas pa yung grades niya sayo. Kapag natiyempuhan kong mag-isa to sa bahay nila, kukulotan ko to at pagbubunutin ang kilay niya.

Kung wala kang ganyang kaklase, bumalik ka ulit sa skwelahan tapos kwentuhan tayo kasama ang pagong ko.

Pogi Problems

Lord, wish ko sana maging gwapo ako kahit one day lang. Hirap po kasi kapag araw-araw.

Hindi ko talaga maitatangi. Sabi kasi ng nanay ko, pogi daw ako. Sa nanay ko na mismo nanggaling yun. Sino ba dito ang hindi naniniwala sa mga sinasabi ng nanay nila? I mean, may nanay bang gustong saktan ang damdamin ng kanilang anak.

Si Idol Empoy, ang tunay na Pogi. Pix taken from his Facebook fan page.

At sa tuwing may chiks na magtatanong ng direksyon sa akin, lagi na lang sinasabi na “Psst, pogi alam mo ba kung paanong pumunta ng Ayala Avenue?” Wala lang sa akin ang ganitong eksena. Di ko na binibigyan ng malisya ang mga ganitong klaseng paghanga sa akin. Normal na nangyayari sa araw-araw na buhay ko ito.

Pero sobra na. Pati ba naman sa simbahan, di ako tinantanan. Yung mga girls, sinasadyahang tabihan ako para kapag “Ama Namin” ay mahawakan ang kamay ko. Wow, ninja moves. Sige, take advantage niyo pa ako. Magpaparaya ako sa kagustuhan nyo.  

Di pa natapos ang kalbaryo ko sa buhay. Kapag naglalakad naman ako sa barangay namin, kahit bulong lang ay nababasa ko pa rin sa mata ng mga bata ang ibig nilang sabihin: “Ate yung crush mong pogi, dadaan na”. Please naman girls tantanan nyo na ako. Bigyan nyo naman akong ng privacy. Bibili lang ako ng mantika sa tindahan, magpapa-autograph pa kayo.

Noong summer ng third year high school, sobrang na-depressed talaga ako.  Nalaman ko na sinagot lang pala ako ng girl para manalo sa pustahan ng papogi-an ng boyfriend. Sabi niya sa akin noong nanliligaw pa lang siya: “Sa pogi mo nyan, wala ka pang girlfriend?” Alam kong binobola niya lang ako. Eto yung kalimitang linya ng mga babae kapag gusto nilang ligawan ko sila. Wag ako, please iba na lang. Natrauma na ako sa mga ganyang diskarte nyo.

Gusto ko lang naman ng simpleng buhay. Kaya simula ng magkaroon ako ng mga ganitong problema, tsaka nauso ang salitang Pogi Problems. 

Maamo

Nakaugalian ko ng tingnan muna ang sasakyan ng aming amo bago pumasok sa opisina. Dalawang bagay lang kasi ang pwedeng mangyari. Una, kapag andiyan ang sasakyan niya siguradong may nagbabadyang di magandang kaganapan. Pangalawa, kapag wala naman siguradong may nagbabadyang di magandang kaganapan. Teka, parang inulit ko lang ah. Kasi kahit andiyan siya o wala, hindi talaga kaaya-aya ang nangyayari.

Sa katunayan, 9 out10 na empleyado dito may poot sa damdamin tungo sa kanya. Mga bitter lang, mga sawi sa pag-ibig. Kahit kalahi mismo niya ay nababahuan sa pag-uugali niya. Kaya yung isa sa sampu na yan, sarap sampal-sampalin ng alpombra ang mukha sa sobrang sipsip.

Mismo sa araw na nagkaroon ako ng trabaho, eto na lagi ang tanong ko. Bakit nakakatakot ang mga amo? Lalong pinagtibay ng pelikulang Horrible Bosses ang mga paratang ko sa kanila pero sa nakakatawang paraan. Pero bakit ganoon ang imahe ng mga amo: malupit, salbahe, matanda - kung minsan panot, suplado, kuripot, may mata sa likod, late pumapasok, aga naman umuuwi, bastos, laging nagpapatimpla ng kape at malaki ang tyan. Uulitin ko, bakit sila nakakatakot hindi naman sila kapre o kaya aswang? Pero promise, di lahat sila, maliban doon sa dati kong amo. Medyo suplada ang peg pero hot. Laging naka skirt. Kung ganyan ba naman lahat ng amo eh, magpapa-alipin na ako.

Jollibee ang code naming mga pinoy dito sa kanya. Laki kasi ng tyan nya. Sigurado akong kapag nakatayo siyang derecho, di niya kita yung paa nya.  At pupusta ko pustiso ng lola ko, hirap na hirap tong magtali ng sintas ng sapatos niya. Di naman siya nakakatakot, sadyang malaking tao lang talaga siya. Sa tuwing pinapatawag nya ako sa office, limang beses muna ako magdadasal bago pumasok. Yung feeling na parang nakapako ang paa mo sa lupa. Di ka man lang makabuwelo. Sa isip ko, riot na naman tong utos niya. Tapos kapag binati mo ng “Good Morning, Sir,” ang sagot nya lagi, “What is good in the morning?” sabay sasayaw ng Ops Kiri Ops. Kapag nagsalita naman, walang emotion. Kung baga sa sentence, di mo alam kung exclamation point, comma, o period ang ilalagay mo sa dulo. Monotone.  Tapos imagine-nin mo yung mukha ni Jollibee na hindi ngumingiti. Di mo kasi alam kung galit, o nagjojoke lang ba siya o natatae na. Pokerface. Yung simula parati ng pangungusap niya ay “Bakit”. Sabi nila di naman sya graduate ng abogasya pero bakit kapag kausap mo siya, parang nasa upuan ka ng nasasakdal.

Kung ako ay magiging amo, ituturing kong kaibigan ang lahat ng empleyado. Hindi ko sila pangungunahan sa halip bibigyan ko sila ng layang magsalita, pumili at magdesisyon.  Kapag ako ang nasa taas, di ko hahamakin ang mga tao sa baba. Sa halip, aakayin ko sila paakyat ng hagdan. Kung magiging boss ako, ako lagi ang nasa unahan. Hindi ako uutos ng wala sa lugar. Tatayo ako sa aking inuupuan at magtitimpla ng kape. Kung ako ang maging amo mo, may libreng lunch araw-araw. Ipagpapatupad ko ang araw ng Miyerkules na Skirt Day sa lahat ng mga babaeng empleyado.

Sumilip ako sa blinds ng glass wall ng department namin at shit andoon yung sasakyan na. Mukhang alam ko na mangyayari sa araw na to.

Survival

Shout-out sa lahat ng mga malalakas ang loob na iwanan ang kanilang sariling anak para alagaan ang anak ng iba. Pagpupugay sa mga mga mangagawa nating nakabilad sa disyerto. Saludo ako sa tapang ng ating guro, nars, doktor, karpintero, inhinyero, taga-masahe, barbero at nagpapataya ng ending na mas pinili ang mangibang bansa. Iisa ang dahilan: Yun ang trip nila, pakialam natin. Walang biro, ang totoong rason nyan ay ang guminhawa ang buhay sariling pamilya.

Sabi nila may Pinoy sa bawat sulok ng mundo kahit sa Iceland, kaya kung nasaan ka man ngayon kabayan “Mabuhay ka! Speaking of which, hindi ganoon kadali ang salitang yan kasi mahirap ang mabuhay na malayo sa kinagisnan mong kultura at uri ng pamumuhay. Maliban siguro sa klima, sa pagkain muna tayo maninibago. Heto ang ilan lang sa mga survival tips.

1. Marunong ka bang magluto? Aba, kung hindi ay mamatay ka talaga sa gutom. Kung aasa ka sa lang sa fast food, mauubos lang ang pera mo. Survival tips nga di ba! Huwag mong sabihing kahit ang pagprito lang, sunog pa. Oo masarap din ang pancit canton, pero nakakaumay din kapag araw-araw na lang. I admit, dito lang din ako natutong magluto. Sa araw-araw ko na pag-eensayo kasing galing ko na ngayon si Chef Boy Logro. Pwede rin matuto sa Youtube. Mandatory yan na kapag umalis ka sa poder ng magulang mo ay dapat ang pagluluto ang una mong minamaster hindi ang kalandian. 

2. Dapat marunong ka ring maglaba. Self-explanatory na to. Kasi kung hindi pa, mangagamoy Bombay ka tulad ng mga kasama ko dito na walang palit palit ng damit. Daming alam, maligo lang hindi. Boom Baho! Hindi ito ang ibig kong sabihin na survival kasi hindi ka talaga magsu-survive kapag naamoy mo ang kili-kili nila. Boom Baho talaga!

3. Recycle. Hindi basura ang tinutukoy ko dito. Ang ibig kong sabihin yung ulam mo sa gabi, pwede mong baonin/ulamin sa next meal. Ang pinaligo mong tubig, pwede mong panglaba, at ang tubig na pinangsipilyo mo ay derecho mo nang lagukin. Hehehe, wag gayahin mga bata. Sina Tito, Vic and Joey lang nakakagawa nyan. Ang ginagawa ng mga beterano dito, nagluluto sila ng madami sa gabe at kapag may sobra binabaon nila. At kapag Boom Panes na, iinitin lang ulit. Loko lang yung huli.

4. Mix n’ match. Yung blue mong long sleeve pwede mong i-pares sa black slacks. Yung black slacks i-partner mo sa white polo. White polo pares mo sa khaki pants. Tapos yung necktie ay ipagpalit-palit mo na lang depende sa lucky color mo sa Horoscope. 

5. Huwag masyadong gumimik ng madalas. Sabihin na natin na madalas na yung once a month, medyo pinipilit ka pa nyan. Ang konsepto ko ng nightlife dito ay manood ng mga anime series tulad ng One Piece at Naruto na may Doritos at Pepsi sa tabi (o may free advertisement pa). Sa Pinas, ang gimik ay pagkatapos ng shift. Alas otso ng umaga sa pinakamalapit na sisigan na may kasamang malamig na Red Horse.

6. Kapag nagro-grocery, gumawa ng listahan ng mga mahahalagang bagay na bibilhin tulad ng panghilod, arinola, dustpan at olive oil. Charot! Siyempre, unahin mo yung bigas, sabon, kape, asukal, tinapay, mga gulay-gulay at meat tulad ng manok at baka. Bili ka na rin ng Boy Bawang kapag may sobra.

7. Kung malapit lang ang pupuntahan, lakarin na. Dito, ang flagdown sa taxi, 120 pesos na sa pera natin. Safety advice: maging alerto kapag naglalakad. Tingin sa kaliwa, sa kanan at kahit sa likod baka  sinundan ka. Di bale na lang mapagkamalang paranoid kesa madukutan.

8. At pinakamatindi sa lahat - Mag-ipon. Kahit barya iponin pa rin. Una, baka may matipohan kang cellphone. Pangalawa, baka may matipohan kang DSLR. Pangatlo, baka may matipuhan kang Rolex, e di may pambili ka. Mag-ipon ka para pag-uwi mo may lechon, may banda na sasalubong sa yo. Tapos may inuman magdamagan at hanggang sa susunod na linggo pa. Unlimited Red Horse. Ang ibig kong sabihin mag-ipon ka para sa tuwing may gusto kang bilhin para sa pamilya mo, mabibili mo. Mag-ipon ka para oras ng kagipitan ay may madudukot ka. Gentle reminder lang, wala ang yaya, asawa o nanay mo para bantayan ka diyan.

At kung may alam kang sariling mong survival tips na wala sa listahan, share mo sa amin. Ikalat natin sa mga kababayan natin baka makatulong. Siyangapala, huwag kaligtaang magpadala tuwing sahod. Maraming sikmura ang nag-aabang.

Wake Me Up When Summer Ends

We live near the sea.  From our small house, it would take exactly 1,250 steps to the seashore. Sometimes, its 1,100 when I wear father’s big slippers. I am sure of it because we count our steps together very loudly every time I and my childhood friends would go swimming on weekends.

My eight-year old memories comes flashing then each time I think of the sea. I really didn’t care if I got sunburned. I didn’t mind about my hair getting brittle nor my eyes getting sore of too much diving (goggles weren’t in that time).  As long as I was with them, the laughter in the seashore never ended.

I recalled, we had this who-is-the-longest-to-hold-breath-under-the-water game and Ata would always win.  There was one time; Pedok beat him when he did not dip his head after Katong shouted the go signal. When I emerged from the water to catch my breath, I caught him laughing and then from there, only he would go dive immediately. Then after me, one by one they all rose up from the water - Ata being the last assumed he was the winner but felt cheated when Pedok emerged a minute later which made him the winner. I told them how he cheated and we laughed out loud. The next moment, we saw Pedok running butt-naked along the stretch of the shore heading the direction of the dike. I would never forget how dark his ass was.

And how we loved the rain. When it poured the first time that summer, all the kids in our barrio, except our rich neighbor who thought rain was very annoying, would go out of their houses and gathered in the streets. Pedok would always grab the attention. Instead of wearing shorts, he wore his favorite dotted underwear he inherited from his father. So we made fun of him. Ata who was looking for revenge had a plan. We connived and without his volition, we lowered his favorite undies. And again his infamous black ass was out and we all laughed, louder than the rain falling on rooftop. To complete the shower time under the rain, we brought soap and shampoo, Pedok with lugod (Ilonggo for hilod) for his, you know, black ass-et.

Several summers had passed. Things are different now. In the sea, I can only watch the the kids of younger generation splashing water at each other without knowing how that brownish water used to be so cool.  Maybe, until they read this. What was left for me to do is to blame the quarrying and the piggery built by a certain businessman-turned-mayor who allegedly brainwashed my fellow residents with his “With this project, all of you will have a job.” I understand these folks that for practicality-sake, they were left of no choice.

Before the water turned dirty, we could see Pedok’s yellow teeth even below the water. His teeth were as yellow as the corals. I doubt if these kids see the way we saw Pedok under the water before.

The sea became polluted. Not only was that, houses nearby built making the seashore looks crowded and small. The sad part is that the people in the barangay did nothing about it. I felt like I’m the only one concerned with the sea.

It has been more than five year since my last glimpse of the place where we used to swim and laugh. That’s even if I’m 1,250 steps away from the sea. When I’m asked to watch the sunset or go swimming, I would just say no. I’m afraid that I would just be annoyed with the garbage that has polluted the sea - that would just complete my bad day.

What had happened to our meeting place when it rains? Nobody now comes out of their houses. Not even my young nieces. I guess because the rain that used to taste like fresh water now tasted like expired mineral water. Acid rain.

Where is Ata now? Can he still hold his breath in the water? I miss Pedok and his ass-et. The laughter that filled the long stretch of the shore before has remained an echo in my memory. The corals are gone. And now I gave a damn if I get sunburned or my hair brittle.

I had a lot of funny and unforgettable summer memories when I was a kid. Not anymore.

Please wake me up when summer ends. 

Master Chef

Dito lang din akong natutong magluto sa lugar kung saan ang mga gulay ay tumutubo sa bato at ang mga sangkap ay hinuhukay pa sa buhangin. Pero kahit salat at ang lasa ay kakaiba, lumitaw ang bagong katapat ni Chef Boy Negro este Logro pala. Maliban pala sa pagkukulot ng buhok, may talent din pala ako sa pagluluto. Ngayon ko lang nadiscover. Charot!

Name it and I will cook it. Adobo, nilaga, tinola, kaldereta at mechado, sisiw lahat ng yan. Yung adobo ko lasang sunog na asukal. Yung nilaga, lasang plywood. Mapapa “Yum, yum, yum” ka sa sarap talaga. Nakupo, lalo na kapag natikman mo ang specialty ko: ang sinabawang tubig. Ito ang pinakatago-tagong recipe na minana ko pa sa lolo ng lola ko. Madali lang itong gawin pero kelangan ng buong konsentrasyon at sabi nga nila para sumarap ang luto, lagyan ng konting “love”. Magpakulo ka lang tubig. Lagyan ng 3 tablespoon ng asin. Takpan maagi at magbasa muna ng horoscope. Tapos budburan ng magic sarap. Presto may sinabawang tubig ka na.

Walang biro, mahirap talaga maghanap ng mga sangkap sa lulutuin dito. Kung meron man, una mahal. Pangalawa, malayo ang bilihan. One time, niyaya ako ng mga kasama ko sa wet market kung saan meron ding pwesto ang mga Pinoy. Parang bata na binigyan ng kendi, natuwa ako kasi nakakita ako ng mga gulay na sikat sa Bahay Kubo.  Kung i-convert sa pera natin ganito ang maging kalakaran.

3 pirasong sitaw – 20 pesos

4 na pirasong kamatis – 30 pesos

¼ kilo ng sibuyas – 50 pesos

¼ kilo ng bawang – 50 pesos

1 maliit na upo – 20 pesos

1 tali ng pechay/spinach – 10 pesos

4 na pirasong patatas – 30 pesos

Napapamura ka talaga sa mahal eh, tangena nyan. Ano to ginto? Tsaka ang talong nila dito, nasobrahan  sa gym, may mga muscles. Yung talong nila parang bicep ni Arnold (haba ng last name eh), maikli at pabilog. Di katulad sa atin na pahaba parang etits ng kabayo. Hehehe. Mas nakakatawa yung broccoli nila, parang mga abs ni The Hulk.

Gusto mong magtinola kaso mahirap naman maghanap ng green papaya. Ang meron dito double-dead ripe papaya, yung malapit ng mabulok. One time, trip ko sanang magluto ng sinigang, deym pahirapan ding  maghanap ng kangkong, gabe, at talong. Nakaimbento tuloy ako ng bagong putahe, ang sinigang na ube. Kaso di ako  lang alam kung kelan ko hahanda: sa  meryenda ba o sa hapunan?

Tibay din ng sikmura ko kasi kahit paulit-ulit lang ang ulam, di pa rin ako nagsasawa. Okey okey nagsinungaling ako. Nakakasawa na ang parating manok, konti na lang tutubuan na ako ng pakpak. Bawal kasi ang baboy dito. Di lang kukurutin ang kaliwang nipples mo, pugot ulo ka dito. Gusto ko na talaga ng baboy. Lechon, adobo, sinigang, inihaw na liempo, porkchop, sisig, at dinuguan. Shetness, nakakamiss ang baboy. Sige, cholesterol pa!

Mahirap talaga mapalayo sa nakasanayang mong luto at lasa. Kaya lahat dito self-study. Meron namang Youtube para maging assistant chef mo. Wag kayong maingay ha, pag-uwi ay i-surprise ko si Misis ng cooking skills ko. Parati na lang kasi syang nagluluto maliban sa midnight snack nya. Ako kasi ang pinapapak nya.

Si Tatang

Lumaki ako na may galang sa mga matatanda o sa nakakatanda. Matik, tuwing ala-sais ng hapon, nagmamano kami sa aming mga lolo at lola. Gumagamit kami ng po at opo kapag nakikipag-usap sa kanila. Isinasapuso ang mga payo at gintong tagubilin nila.

Dito sa tinutuluyan kong brand new apartment with free sim card ay may kasama kaming matanda. Sinabi kong matanda kasi meron na syang puting buhok at ang favorite singer nya ay si Victor Kahoy. Ilonggo sya pero wala sya itsura nya ang pagiging malambing. Judgemental lang ang peg. Isa daw syang accountant at hawak nya sa leeg ang kanyang amo. Yung pangalawang sinabi ko, hindi totoo yun. Matagal na sya dito, almost 15 years na. Naks, tibay ni Tatang. Isa kang tunay na bayani. Ako nga, kaka-isang taon pa lang para ayoko ng bumalik.

Ito palang si Tatang ay sobrang fanatic kay Vice Ganda. Isang araw, japorms syang lumabas ng kwarto nya. Nakatuck-in hanggang dibdib at nakapomada kaya tinanong ko sya, “O Kuya, saan punta?” “Tapon basura”, sagot nya. Siyempre, hindi nangyari iyon. Dahil nga sa kakanuod nya ng It’s Showtime, eto ang totoong naganap. “Aga mo kuya ah, papasok ka na ba?” Sagot nya, “Ah hindi, pupunta ng lamay. Kita mong papunta na ako ng office, tapos tatanungin mo pa ako. Siyempre, papasok na”. Nagulat ako. Parang di naman sya ganoon sumagot sa iba naming kasama. Kumulo ang dugo ko, pwede ka na ngang magtimpla ng kape sa sobrang init. Pero dahil nga may galang ako sa matanda, sige pass muna.

Pero parang pelikula, nagkaroon ng part 2. Sanay kasi akong magtanong para ‘to break the ice’ ika nga. Magbabakasyon kasi sya at parang binati ko lang na, “Saan ka magpapasko kuya?” “Sa Europe. Alam mong uuwi ako di ba, e di sa Pinas”. Sa isip ko, baka sa probinsya at hindi sa Maynila. Napa-cartwheel ako sa sagot nya. Maldita kang damatands ka!

Akalain mo may ganoon palang matanda. Kagalang-galang di ba! Kay Vice bagay pero sa kanya parang overacting na Chikito na sinapian ni Bella Flores. Uulitin ko, parang Market Market, may galang ako sa mga matatanda. Sige pass muna ulit.

Tsaka sobrang din syang madada. Totoo nga sabi nila na ang mga taga-Negros, tikalon (Ilonggo word, research nyo na lang). Gusto nya sya lagi ang bida sa kwentuhan. Gusto ko sana ikwento sa kanila ang Alamat ng Langgam pero nasapawan ako ng kwento nya tungkol sa history. Yung araw ng pakikidigma ni Lapu-lapu kay Magellan. Ganyan sya ka antigo. Andoon nga sya sa picture noong pinako si Hesus sa krus. Kaya kapag may chikahan session na sa bahay, mata ko na lang gumagalaw.

Labag man sa aking kalooban, kinikimkim ko ang lahat ng galit. Kaya minsan, habang naglalakad, pinatid ko nga sya. Noong tulog, nilagyan ko ng earplugs yung ilong nya at gamit ang uling minarkahan ko ng X yung mukha. Tapos binudburan ko ng maraming asin yung nilutong nyang sinangag. One time, pumasok ako sa kwarto nya at nilagyan ko ng hollow blocks yung office bag nya. Yung sinampay nya, inutotan ko. At kapag sumagot ulit sya ng pabalang, pagsasampalin ko sya ng betlog ko. Yun lang takot akong gawin lahat ng ito kaya ikukwento ko na lang sa pagong.

Mabait naman sya kung sa mabait. Kung bibigyan nga sya ng award, hindi lang Most Behave, “Best in Honest” pa sya sa school. Nagsi-share din naman sya ng food at minsan nanglibre ng pizza.  At...at… at yun lang. Wala na akong maisip eh.

Ngayon, for world peace, di na ako unang nagsasalita kapag nagkikita o nagkakasalubong kami. Di na rin akong nagre-rebut sa mga bara nya sa akin. Promise ko, di ako magiging katulad nya pagtanda. Ano na lang sasabihin ng mga apo ko, "Wala kayo sa lolo ko, sobrang fan ni Vice Ganda yun" o kaya "Wala kayo sa lolo ko, sobrang madada yun". Nakaka-turn off. Hahaha. 

Bald is Sexy!

Di naman talaga ako panot, mataas lang ang hairline ko. Pero habang tumatanda tayo di maiwasan na maapektuhan ang growth o metabolism ng ating mga chromosomes, atoms, molecules, at barbecules. Sa huling bilang ko kahapon, 45 yung hair follicles sa bangs ko. Ngayon, 36 and 1/8 na lang. Deym, napapanot na ako!

Mayayabang tong mga nag-advise sa akin. Ang words of wisdom nila eh okey lang daw yun, kasi napapalitan at tutubo daw ang mga new hair sa spot na yun. Putek, anong petsa na, bakanteng lote pa rin sila. Napakanta tuloy ako ng April Boy: “Di ko kayang tanggapin, na mawawala ka na sa akin”. Charot lang. Iilang piraso na nga lang yung buhok ko, unti-unti pa silang nagsipag-alsa balutan. Ang dating makapal na kagubatan ko ay naging runway ng airport na ngayon.

Dahil dito, matindi at katako-takot na paliwanag ngayon ang gagawin ng tatay ko. Nakalbo na rin sya. Obvious ba na sa kanya ako nagmana? Tinanong ko naman sya kung kanino sya nagmana, sabi nya sa lolo ko, yung tatay nya. Anak ng, sa lahi pala talaga namin ito. Pwede naman akong magmana kay nanay na noong dalaga pa ay hanggang tuhod ang buhok. Siguro kapatid ni Nanay si Rapunzel. Pero bilib din ako kay tatay. Never daw sya nagkaroon ng bad hair day. Naks, ikaw na!

Kaya nag-research ako, baka sakaling may solusyon. Nagtanong din ako sa mga tambay sa kanto. Nakipagbatuhan ng mga kwento sa mga antigong barbero sa nayon. Nakipagkerendengan sa mga chismosang beke sa parlor. Hinalugad ko pati yung mga enkanto sa gubat at nakipagsapalaran sa mga manghuhula sa Baclaran pero isa lang sinasabi nila. Wala ng pag-asa. Kahit ibenta ko pa daw yung kaliwang betlog ko. Ang maganda ko daw gawin ay tanggapin na lang ang mapait na katotohanan.

Ang payo naman sa forum online na imbes daw na malungkot ako, gawin ko daw syang asset. So ano to, parang Bembol Rocco lang ang peg? O kaya si Larry Silva aka Pipoy na sidekick minsan ni Vic Sotto sa mga pelikula? Mas nakakatawa daw yung joke kapag kalbo yung nagdeliver. Nabasa ko rin na minsan, bald is sexy daw. Kaya pala malakas ang datingan nila Derek Ramsey, Eminem at tito Boy Abunda. Sa psychology naman, ayon ito sa kainuman ko dati na si Sigmund Freud, nape-perceive daw ng mga babae na mukhang betlog yung ulo ng lalaki kapag kalbo kaya daw nakadagdag ng sex appeal. Ahh kaya pala. Makapagkalbo na nga mamaya. 

Sinong nagsabing napapanot na ako, di ko papuntahin sa bertday ko. Di ako nakakalbo oi, sadyang malakas lang talaga ang sex appeal ko. Booom!

Wannabe

Kahit saang sulok ng mundo ay mga Bombay. Siguro dahil sa overpopulated na sila doon sa India, kaya kung saan-saan na lang sila nagkakalat. Pero kahit saan pa man yan, basta bawat Bombay ay may mas magaling na Pinoy.

Klaruhin ko lang. Wala akong galit at wala akong hinanakit sa kanila pero putahe ng ina, kahit saan ako magpunta, andoon din sila. Sa dati kong pinagtrabahuan, Bombay na ang naghaharian doon. Ang chismax daw ay binenta sa kanila yung company. Nagpunta ako sa Italy para kumain lang ng authentic spaghetti nila. Sosyal climber na sana ang peg ko kaso sila na naman nakasabay ko sa pagkain. Tapos dito sa opisina, ang mga malalakas ay mga Bombay. Oo, isang malaking check: mga malalakas ang putok. Nagbakasyon lang ako saglit para naman makalanghap ng fresh air eh tapos amoy inidoro pa rin ang nakatabi ko sa eroplano. Kahit ba naman sa pag-ebak ko ay sila pa rin ang makasabay ko CR. Okey sige kwentong barbero lang yung huli. OA na yun masyado. Ano to, anino ko sila?

Okey I admit na bading talaga si Piolo este I admit na mas marami ang Bombay sa buong mundo kesa sa Pilipino pero di ibig sabihin noon na mas magaling sila. Ang teorya ko na pinasa ko pa kay Einstein, nauna lang sila sa partikular na lugar na yun kaya nauna silang na-hire o napromote. Katulad na lamang dito sa opisina, ayon sa aking nakalap na impormasyon, ay naunang dumating ang mga Bombay kesa sa mga Pinoy. Pero sabihin ko sayo, face to face, na wala silang binatbat sa skills natin. Kung ano ang kaya nilang gawin e kaya nating tapatan o mas lalo pang higitan. 

Itago natin sa pangalang Naseer si Wannabe 1. Matalino daw sya sa klase. Yun ang sabi sa akin ng bobo nyang kaklase. Loko lang. Senior chuva ek ek ang nakalagay sa resume nya at marami na syang napagtrabahuang malalaking kumpanya. Lahat yun di ko kilala. Pero sabi nya sikat. Nang dumating na ang trabaho sa desk nya, nganga si kupal. Walang-hiya, buong araw nya akong tinadtad ng tanong. Tanungin mo ako kung ano pinagkakaabalahan nya ngayon. Ang tadtadrin pa rin ako ng mga tanong. Ulol, ayusin mo buhay mo! Wag ako, iba na lang. 

Itong si Wannabe 2 ay napilitan akong sabihing masipag. Masipag tumunganga. Hirap kaya tumunganga buong araw. Numbers daw ang expertise nya kaya pala magaling magbilang ng mga dumadaang sasakyan sa labas ng opisina. Kung mag-English pa ay parang katatapos lang kabisaduhin ang alpabeto. Tamad na nga, may amoy pa. Pastime siguro nito ang kumain ng ipis. 

IT itong si Wannabe 3. Pero sa maniwala man kayo o sa hindi, kaibigan ko to. Plastic na kung plastic. Ang kelangan dito, may kadikit kang IT para maka-access ka ng Facebook at makadownload ka ng Maria Osawa (ngiting-aso). Yun lang, saksakan lang  sya ng tamad. Nagpatulong ako i-refill yung ink ng printer kasi may customer sa harap ko at kelangan i-print yung itinerary nya, ang sagot nya: “You need it now?” Sinagot ko ng “Hindi, kelangan ko bukas kung wala na ang customer”. Syempre hindi ko ginawa yun, propesyonal tayong mga pinoy. Sabi ko lang sa kanya Gotohell.

Si Wannabe 4 ay parang may lakad parati. Lahat ng request nya, urgent. Ang urgent sa kanya ay parang tayong Pinoy na nag-aantay ng Pasko kahit Setyembre pa lang, gusto Christmas agad. Pebrero ngayon tapos yung request nya ay sa Agosto pa, urgent ba yun?  Sarap idik-dik sa nagpupumiglas kong muscles ang mukha nito.

Marami pa silang mga Wannabe dito. Huwag na natin silang ubusin.

Kaming mga Pinoy, world class ang mga skills, ika-nga ng gobyerno natin. Trabaho lang ng trabaho. Lahat ng mga Bombay dito ay wala sinabi sa mga lolo namin. Kaso nakakalungkot lang na yung iba sa tagal na dito ay parang naging mga Wannabe na rin. Di ko naman sila masisi sa dahilang gusto lang siguro nilang mag-adapt o kaya gusto lang nilang tapatan ang ugali ng mga palkups na to.

Kaya kung saan may Bombay, may Pilipino din. Kahit sa Maldives, merong Pilipino. Gulat nga ako kasi kahit sa North Pole, meron ding Pilipino. Meron na rin daw padalang Pilipino papuntang space. Pwede na nga nating sakupin ang buong mundo.

Pinakamabango

Real Talk: Kahit di ako maligo ng tatlong araw, ako pa rin ang pinakamabango dito sa opisina.

Indiano, Arabo at mga Ehipto lang naman ang mga katrabaho ko. Tanungin mo kung paano ako humihinga araw-araw. Pasintabi muna sa lahat ng kumakain at ang mga susunod na linya ay nakakasulasok at kasukkam-suklam. Ilagay mo sa lata ang ganitong pinagsama-samang amoy: imburnal ng piggery, medyas na ginamit ng isang linggo, pawising kili-kili na may makapal na buhok, at ebak hindi na-flush ng dalawang araw. Tapos takpan mo. Shake well before you open. Boom! Yan ang totoong putok. Sumasabog. Ganyan ang atmosphere dito. Tapos tanungin mo ulit ako kung paano ako humihinga sa bawat segundo.

Unahin natin imbestigahan ang kili-kili ng mga Arabo. In fairness sa kanila, iilan lang ang may putok base sa mga nakasalamuha ko. Swerte, kasi dalawa lang ang katutubo dito sa opisina. Masasabi ko na hindi sila araw-araw naliligo pero wala silang putok. Siguro mga tatlo lang sa nakilala ko ang may di kanais-nais na amoy. Pero meron ding mga katutubo na sobrang bango na kapag nakipagkamay ka sa kanila e maiiwan yung halimuyak sa kamay mo mismo. Sabi ko, nabibilang sa pamilyang maharlika siguro to. Ang hindi ko lang maintindihan sa kanila eh kung bakit sobrang init na nga, balot na balot pa rin sila - from head to toe. Ayaw ko rin naman silang tanungin, baka gahasain nila ako.

Sunod natin ang mga taga-Ehipto. 5/6 yung may di kaaya-ayang amoy dito. Ang taas pa naman ng tingin ko sa kanila dahil sobrang amazed at fan ako ng Pyramids. Tsaka sabi daw nila na sa petals daw ng rosas naliligo si Cleopatra. Pero anyare? King ina, tuwing pupunta ako ng HR, para akong tumambay sa tapat ng kanal. Yung accountant naman mukhang naka-gel parati pero yung amoy parang gel na tae. Yung natira ay kukuwento ko na lang talkative kong pagong. Baka gahasain ako ng mga Pharaoh.

Kelangan pa ba nating ipa-SOCO ang amoy ng mga Indiano? Pero linawin lang natin na hindi lahat sa kanila ay may paghanga sa nakakasulasok na amoy. Meron din naman naliligo sa kanila tulad na lang ng GM namin. Ewan ko ba kung bakit parang achievement nila sa buhay ang magkaroon ng putok. May nagsabi sa akin na mas mabaho, mas barako at nakakalibog daw. Ulol, mag-usap kayo ng lolo kong na- paybsiks. Kelan pa nakakalibog ang tae? Sino ang naaakit sa taong mukhang naligo sa mantika? Ituro mo at tusuk-tusukin ko ng karayom. Hindi ko talaga mapapatawad itong nasa ticketing department namin. Di na nga naliligo, di pa nagpapalit ng damit. Para lalong lumala ang sitwasyon, doon pa sya nakaupo sa tapat ng aircon. Charan, instant air freshener with sinigang sa sampaloc scent. Talagang isisiwalat ko ang baho nya kasi hindi na makatarungan ang pahirap na dulot nya sa malaki kong ilong. Nakakastress kaya. Naapektuhan tuloy ang metabolism ng buhok ko. Ilang piraso na nga lang natira sa bangs ko mukhang magkaka-hairfall pa ako.

Kaya shoutouts sa mga ninuno natin kasi tinuruan tayong mga Pinoy na maligo araw-araw. Meron din may putok sa atin pero pinakamabaho na siguro yung amoy expired na utot. Yung kapag humambalos yung masamang hangin sa harap mo ay parang may ID yung utot. Nag-iiwan ng kurot sa ilong mo.

Kaya real talk: Kahit isang linggo akong hindi maligo, ako pa rin ang pinakamabango dito. 

Gitnang Silangan

So pagkatapos ng isang taon sa Saudi, ano ang aking napala?

Sagot ko noon sa teacher ko nang tinanong ako tungkol sa pangingibang bansa, ang mayabang kong sagot ay hindi. Sabi ko “Never, over my dead body”. Charot lang. Nasambit ko na mas pipiliin kong magtrabaho sa bansa natin at makasama ang aking pamilya. Kahit payak lang basta buo.

Pero kinain ko lahat ng sinabi ko at muntik pa akong mabulunan. Minsan talaga, may pagkakataon na magdedesisyon ka sa buhay mo kung ano ang mas mabigat: yung isang kilong cotton o isang kilong pako. Siyempre ang daling sagutin di ba? Ang ibig kong sabihin ay maiiwan ka ng walang option. No choice.  Eto ang eksena: Buntis ang asawa mo at na-CS. May hinuhulugan kang bahay. Marami kang utang. At apat na lang ang natira mong buhok sa bangs, nalagas pa yung isa.

Pero bakit Saudi? Eh, sa gusto kong sumakay ng camel. Eh, gusto kong mawasak ang pwet ko. Hahahaha.

Pero bakit hindi? Malaki ang offer. Walang tax. Libre ang accommodation. Maraming bawal. Bawal ang sugal, inum, at babae. Walang nightlife equals malaking ipon. Eh yun naman talaga ang purpose di ba, ang makaipon at makapundar. Ang mabuo ang tagpi-tagping mga pangarap.

Sa pagkape-kape ko mag-isa tuwing umaga, minsan naiisip ko na blessing na rin kung maituring ang paglaklakbay ko dito sa kaharian ng buhangin. Akalain mong kelangan ko pang mag-Saudi para makapunta ng Italy at Austria. Dito rin ako unang nanalo sa mga pa-raffle raffle na yan. Sa Pinas, kahit sa ending di ako manalo-nalo. Kahit sa jack-en-poy malas din.

So ano nga ba napala ko kapalit ng lungkot sa ibang bansa? Well, naturn-over lang naman sa akin yung minimithi kong bahay at lupa. Nabawasan ang milyones kong kautangan. Si baby nag-first birthday sa Jollibee. Naranasan ang pagcheck-in sa 5-Star hotel. Nakatikim ng putahe ng at nakapunta sa iba’t ibang bansa. Nagkaroon ng gintong Ipad. Nakabili ng sariling helicopter at nagpagawa ng helipad. Ok, ok, yung huling dalawa ay kukuwento ko na lang sa pagong.

Kaya sige kahit malungkot at mahirap, isang taon pa ulit dito sa Gitnang Silangan. Malay mo, makauwi ako ng camel this year.

Simula ng Pagtatapos

Parang may deadline, ang lahat ay taranta at abala sa kusina. Nilabas na nila ang lahat ng mga magagarang kubyertos. Iba-ibang putahe ang nasa menu. Gumuguhit sa hangin ang amoy ng lechon. Ang bawat makasinghot nito ay busog na. Nagpadeliver din sila ng isang box ng chocolate cake. Ang mahabang lamesa ay nag-aabang na lang na mga ilalatag na pagkain. Ang gate ay pinalamutian ng ilaw at may nakasabit na karatolang “Maligayang Pagtatapos, Mylene. We are proud of you”.

Wala akong magandang alaala ng aking pagtatapos sa kolehiyo. Hindi nakapunta ang nanay at tatay dahil walang pamasahe. Inisip ko na lang na tatlo o apat na oras lang naman to at matatapos rin ang seremonya. Kung may Facebook noon, wala yata akong selfie na pwedeng pang profile pic. Wala rin yata akong picture sa yearbook dahil hindi ako nakabayad. Tangena talaga, bayarin na naman. Pero requirement ang yearbook fee kaya no choice. Yun na lang binayaran ko. Bingi kasi ako kapag sinisingil ng class treasurer. Pwede naman palang makapagtapos kahit wala akong litrato doon. At hindi ko binalak na kunin ang kopya ng yearbook pero gustong kong usisain kung ano laman nito.

Nang mga oras na yun, hindi pumasok sa isip ko na magtatapos na pala ako. Pakiramdam ko kasi parang kulang. Parang hindi ko binigay yung lahat ako. Parang wala akong natutunan. At parang hindi masaya.

Habang nagsasalita yung guest speaker ay nironda ng mata ko ang paligid. Nakita ko ang mga magulang ng mga kaklase ko. Walang mapagsidlan ang kanilang saya. May mga hawak na kwentas na bulaklak. Nang matapos na ang palatuntunan, ang lahat ay sabay-sabay na tinapon ang toga cap sa ere. Tapos kanya-kanyang litrato. Parang mga maliliit na kidlat , kaliwa-kanan ang kislap ng mga kamera. Hindi mapaghiwalay na mga yapos at yakapan habang umiiyak.

Hawak ko lang aking toga. Nakayukong naglalakad. Malalaki ang hakbang. Parang ninja, nawala agad ako sa eksena. Palayo sa isa sanang mahalaga at masayang alaala.

Pero kahit ganunpaman, maituturing kong ginto ang aking diploma. Dahil dito nakalimbag ang pagod at hirap ng aking mga magulang. Kahit puro photocopy lang ang mga libro. Kahit kanin lang ang baon at sabaw lang ang ulam, pasimple pa minsan hinihingi sa karinderya. Minsan sa library na nga lang nalilipasan ng tanghalian. Yung iba nga diyan, may pera naman pero puro naman bulakbol. May kilala akong Valedictorian pero hindi nakapagtapos. Mapalad pa rin ako kung tutuusin. Salamat po, Nanay at Tatay at sa lahat po ng nagpautang sa amin. Dahil kung hindi po sa inyo, wala sanang matikas na Boy Lapot ngayon. Walang karibal si Dindong Gwantes este Dantes. Walang magliligtas sa mundo ng pagkabagot. At sabihin mo, paano na lang mga malamig na gabe kung wala ako?

Sa bahay nila Mylene, nagsimula na ang kasiyahan. Pero nagtaka siya kasi alas-otso pa lang ay patay na ang ilaw ng kapitbahay nila na kasabay niyang ring nagtapos. Dati rati naman ay hating-gabi na kung sila ay matulog.  Wala ring maririnig na ingay. Sarado din ang pinto.

Kinabukasan ay humingi ako ng paumanhin kay Mylene dahil hindi ako nakapunta sa party niya kahit bakod lang ang pagitan namin.

Pakpak

Gusto kong lumipad. Kaya mo ba akong dalhin sa malayo? Bigyan mo ako ng bituin para aking abutin. Sabihin mo sa akin kung ano kailangan gawin para makamit ang tagumpay. Kaya bang bilhin ang isang pangarap?

Sa taas ako ng puno ng balimbing noon ng una akong nagkamuwang sa mundo. Nakatingin ako sa mga ulap. Parang abot kamay ko ang langit. Sabi ko gusto kong maging doktor, gusto kong maging siyentipiko, gusto kong maging businessman. Hindi, sabi ko gusto kong maging isang arkitekto.

Pagkababa sa puno, tinanong ko si nanay. Bakit po wala tayong kotse? Bakit po wala tayong colored TV? Pero hindi nya nasagot ang tanong ko, “Bakit po mahirap tayo?”

Kargador ang aking ama. Nasa ikalimang baitang ako noon ng aking malaman. Ang pagkaalam ko noon ay salesman siya sa isang shoe company. Siguro nagsinungaling siya para hindi ako mapahiya sa aking mga kaklase. College na ako ng makita ko kung ano mismo ang ginagawa niya doon. Tumatagaktak ang pawis at parang puputok na ang mga ugat sa ulo. Nakaya niya buhatin ang tatlong sako ng mga sapatos ng sabay-sabay.  Minsan, sinabi ko sa kanya “Tay, hindi ka ba napapagod? Hindi ka ba nahihiya maging kargador?” Imbes na sana’y pagsabihan ako, isang makahulugang ngiti ang sagot niya sa tanong ko.

Sa bahay lang ang aking ina. Magaling siyang manahi. Masarap magluto. Ngunit nadiskubre ko ang hidden talent niya noong nawalan ako baon. Finals ko noon. Sa sampung minuto ay nakahanap agad siya ng mautangan. Pero hindi na ako natuwa sa kanya kasi parang araw-araw na niyang ginagawa. May pagkakataon na hindi na lang ako pumasok.  Minsan, sinabi ko sa kanya “Nay, hindi ka ba napapagod? Hindi ka ba nahihiya manghiram ng pera?” Imbes na lumuha, isang makahulugang ngiti ang sagot niya sa tanong ko.

Sa parehong pangyayari, hindi ako lumuha. Nag-aral ako ng mabuti. Hindi man ako nakabili ng mga libro noon, kahit nalilipasan ng gutom sa klase, kahit hindi nakakasama sa mga school outings, at kahit parating late o absent kasi walang pamasahe ay hindi ako nanghinaan ng loob. Balewala ito sa ginagawa ng magulang ko. Oo, hindi ako lumuha kasi pinigilan ko. Kasi nakita ko ang milagro sa kanila. Dahil sa totoo lang hindi ko pa rin lubos maisip hanggangg nagyon kung paano ako nakapagtapos ng pag-aaral.

Tinanong ko si nanay. Bakit hindi tayo mayaman? Niyakap niya ako. Nilapitan ko si tatay at tinanong. “Tay bakit po wala tayong kotse”. Tinapik niya lang ang balikat ko at sinubo ang sa akin ang mainit na pandesal.

Noon nalaman ko na hindi pala kami mahirap. Mayaman ako sa pagmamahal at punong-puno ako ng pag-aaruga nila. Wala nga kaming kotse pero kaya nila akong buhatin para maabot ang aking pangarap. Wala nga kaming colored TV pero pinakita naman nila sa akin kung gaano kasarap mabuhay.

Ngayon sa lilim ng puno ng akasya, pansamantala akong tumigil sa takbo ng buhay. Naisip ko na gusto ko ng simpling buhay. Yung may malaking bahay, lima ang kotse, touch screen lahat kahit pagflush ng inidoro, at may helipad pero wala lang helicopter. Ang pangarap ko lang naman ay ibigay ang buhay na wala kami noon sa aking anak. Ibigay ko ang gusto niya hangga't makakaya. Simpleng buhay lang talaga. Ayaw kong maging mayaman. 

Gusto kong lumipad para abutin ang bituin ng aking mga pangarap.

Isang Taon

Matagal ba ang isang taon?

Ayon sa classmate kong scientist na ngayon, ang isang taon sa mundo ay  365.24 na araw o 8,765 na oras, o 526,000 na minutos, o 31.6 milyong segundos. Anak ng beki, matagal nga. Sampung minuto ka nga lang sa maipit sa trapik pakiramdam mo ay parang 28 years na. Pero dumi lang sa kuko ang isang taon natin kumpara sa Neptune. Ang isang taon doon ay katumabas ng 165 years natin dito. Musta naman ang trapik doon?

Ang dami ko pa lang nasayang na oras, minutos at segundos kung ganoon. Marami na sana akong nasulat na post sa blog na to.

Pero sa kabilang banda, hindi ko naman masabing na natapon lang yung isang taon ko. So anong pinagagawa ko?

1.       Nagpunta ako sa gym. Nagpalaki ako ng betlog ko este ng katawan ko. Minsan kasi feeling ko naliitan sina Aljur at Jake Cuenca sa katawan ko eh. Hindi ko maiwasan isipin na “Insecure kaya sila sa akin?”
2.       Busy ako. Nagbibilang kasi ako ng kamel dito gitnang silangan. Kung saan ang ulan ay pwede mong bilangan. At ang buhangin ay mas sagana pa sa tubig.
3.       Focus ako sa trabaho. Tumal kasi ang pagbubugaw ko sa Baclaran eh. Kelangan mag-ipon, kelangan kumita, kahit isang oras na OT pinatulan ko na. Mahigpit ang pangangailangan ko.
4.       May bago akong hobby. Oo, naki-uso ako sa mga sinasabi nila “maniniyot”. Parang bastos di ba pero yun yung tawag nila sa “Photographer” sa probinsya.
5.       Kelangan bumili ng gatas. Oo, ang isang taon ay inalay at binuhos ko sa aking anak. Isang lingo ko lang siyang nakapiling at pagkatapos noon ay naggym ako, napadpad sa gitnang silangan para magbilang ng kamel at naging maniniyot para kumita ng extra.

Siguro naman ay maunawaan ako nila Rizal at Shakespeare kung pansamantalang iniwan ko ang pagsusulat. No big deal. Wala namang may nag-utos sa akin at wala naman akong bayad para magsulat.

Ang isang taon ay matagal. Marami ang nangyayari sa isang segundo. May namumukadkad na bulaklak, may sumusulpot na bagong planeta dahil sa mga supernova, may humigit-kumulang na 40 na kidlat sa buong mundo ang nagaganap sa isang segundo, may libo-libong Facebook status ang na-uupdate, may puno na napuputol, may naiinlab sa isang segundo, may namamatay at higit sa lahat may bagong buhay ang nabubuo sa bawat segundo.

Yung Unica Hija ko.

Magiging isang taon na ang anak ko sa Nobyembre at parang kelan lang. Hindi naman pala matagal ang isang taon.

The Return of the Comeback

Ito ba yung tinatawag nilang writer’s block? Yung isang araw biglang mo na lang tinapon ang panulat mo. O kaya naubusan ka ng tinta. O kaya dahil may bago ka ng pinagkakaabalahan?

Yung huling totoong sinulat ko ay ang Unica Hija. Setyembre 17, 2012. Ito ay tungkol sa isang ama na hinihintay ang araw ng kapanganakan ng kanyang anak.

So, anong petsa na ngayon?

Ang katunayan niyan ay araw-araw na binabaha ang utak ko ng mga gustong kong isulat. Hindi ko alam kung tinamad lang ako o nawalan na ako ng ganang ilatag ang mga hinuha ko sa papel. Minsan, kating-kati na akong ibuhos lahat ng mga ito para naman gumaan naman ang utak ko. Pero para akong estudyante na gustong makapasa sa pagsusulit pero tamad naman magsunog ng kilay. Parang gustong kong manood ng sine, pero wala namang pera.

Ang buong ginawa ko lamang ay basahin ng makailang beses ang lahat ng sinulat ko. Nagbabakasakaling na muling masindihan ang kamay ko at magkaapoy ang utak ko sa hangaring sumulat muli.

Nalaman ko na hindi pala ako nag-iisa. Salamat naman. Muntik ko ng ibaba ang kurtina sa gitna ng pagtatanghal. Nabasa ko sa pambalot ng tuyo na si tropang Da Vinci pala ay minsan ding tinamad. Mga ilang araw din daw siyang nagkulong sa kwarto niya. Sarado ang bintana at itim ang mga kurtina.  Pero yung itim na kurtina, masyadong na OA yun ha. Siguro part-time call center agent tong si Da Vinci. May mga chismis daw na hindi rin sya naliligo ng ilang araw. Kadirs!

Pero hindi ganoon nangyari kay pareng Eminem noong nawala siya sa industriya. Siya naman ay medyo nalulong sa mga pinagbabawal na gamot. Mga tatlong taon din hindi kuminang ang kanyang bituin. Ayong sa Bio, isang dokumentaryo tungkol sa buhay ng tao, nagising na lang daw siya sa hospital at may mga tubo, dextrose at kung ano pang nakakabit sa kanya. Maririnig mo rin ang kwentong ito sa kanta niyang “Going Thru Changes”.

Subalit parang boomerang, si Da Vinci at Eminem ay parehong bumalik. Binuksan ang bintana. Lumabas ng hospital. Dahil sa gusto nila ang ginagawa nila. Passion kung tawagin. Pagmamahal sa sining. Tiyak akong marami pang mga katulad nila.

Nakakamiss ding magsulat. Ito kasi ang isa sa mga “passion” ko. Mahigit isang taon ding natuyot ang blog na to. Ngayon magpapaulan ako ng mga kwento para madiligan ang tinanim kong mga salita noon. At malamang ngayon, nahulaan mo na kung sino si Renato sa Unica Hija. Kung bibilangin natin ay malapit ng maging isang taon yung batang yun.

pix from google.com

Kaya katulad din ng mga idol kong si Da Vinci at Eminem, may return of the comeback din ako. Sabi ng hinahangan kong manunulat na itago natin sa pangalang LM, ay magaling din naman daw ako. Ako bilang hamak na nagsisimula pa lamang, naniniwala naman agad. Oo, magtiwala ka lang. Kahit na ang ikaw na lamang, magtiwala ka na magaling ka.  Dahil ang tunay na manunulat, walang paki-alam sa sasabihin ng iba. Dahil ang tunay na nagmamahal, walang paki-alam sa sasabihin ng iba.

Patuloy lang tayo. Meron pa akong tinta. Hawak ko pa rin ang panulat ko. At nagtatae ang ballpen ko kanina pa.

I Dreamed A Dream (The Venice and Salzburg Trip)

I only saw this picture from magazines. Now, it's time for my turn to capture this view with my own camera.

“Once a year (or as often as possible), go someplace you've never been before.” -Dalai Lama’s 18 Rules for Living-

August 25, 2013. It’s the same day just different date. It was 10:15 in the morning when I received a call from the secretary to the General Manager’s office. For a moment, I thought it was just a usual morning greetings. But this time, I felt some excitement in his voice. He broke the news that I was nominated to join a familiarization trip to Salzburg. I lost for words and all I said was “Really?” I wanted to jump and shout but my body refused to move. I mean, it’s everybody’s dream to go to one of the top destinations not only in Europe but in the world. It didn't sink in to me at first until I saw the email from Turkish Airlines who sponsored the entire trip.

So let me share the experience as I take you all along on this memorable journey. There are many stories to tell and I can’t wait to start.

First, you need to get your VISA . Turkish Airlines originally planned to visit Austria, Zell Am See and Salzburg but they realized that it will take more than two weeks to get the visa approved. They found out that it is faster and easier to get a Visa if your point of entry to Schengen countries is Italy. Now things got more exciting and interesting. We will visit Italy first before Austria. 

Here’s a tip. If you want your visa to be approved in two or three days then go to the main office of VFS Global in Riyadh. They have a branch in Al Khobar but I was informed that it takes some time to be approved. Below is the link to their website for more details.  You will also find there the documents you need when you apply for Schengen Visa.

http://www.vfsglobal.com/austria/saudiarabia/contactus.html

Just obtain these documents and I guarantee that your visa will be approved.

Now that you have your visa, next stop is to set foot on these places. Don’t worry in few moment, I’ll show you what my eyes saw in all the places we have been. 

September 16, 2013.

As advised by Mr. Azam, the tour leader from Turkish Airlines, we have to be at the airport before 12 am since our flight was scheduled to depart at 1:55 am. I was so excited that I came at the airport at 9:00 pm, 3 hours earlier. When everyone was gathered, we checked in as a group and with Turkish Airlines staff with us, they made it so easy. As I walked along the tube, I could see the plane and from the there I could that tell it is new. What I like about Turkish Airlines, from a first-timer point of view, is that their entertainment on board from games to music to movies.

We had to connect in Istanbul before going to Venice. I got a window seat and the good thing about this ride was the aisle and middle seat was vacant.  I’m all alone. Think about this. Who would like to have a noisy and annoying seat mate in 4-hour trip to Istanbul? You know what I mean.

We reached Istanbul on time and to be honest, it is my first connecting flight. I never thought that to connect in a flight was actually easy. It was not that scary as I thought. Istanbul airport was so busy when we arrived but I commend their security staff for fast and good job that it took us 5-10 minutes to get through the checking area. 

September 17, 2013. Venice, Italy.

We arrived on time again at 9.45 am in Venice. The airport is small but you can feel a warm welcome. It felt strange like I’m in a new world since almost all the people are blonde. I mean, I’m used to seeing black, brown or brunette. We were greeted by the Managers of Turkish Airlines Venice. They were all smiles and very accommodating as they help us pass through the immigration.

From the airport, we took a 45-minute bus drive to Best Western Premier BHR Treviso Hotel. It’s a 4-Star Business Hotel with modern architectural structure and has very huge car park. Let me show some pictures I took while on the bus along the way.

A scenic countryside along the Treviso highway.

Look at how clean their roads are.

When we arrived at the hotel, we were greeted by the hotel manager and we had a small welcome cocktail.

Me, at the lounge.

This is the view from the outside of Best Western BHR Treviso Hotel. This hotel is actually around 1 hour away from the Venice city center. This hotel is good for business travelers and fo families who would like to have a quiet environment and the feel of countryside.

The hotel lobby.

L-R photos: These are view from my room on the 6th floor.

 

This is my room. It’s a standard twin room with with mattress, topper, eiderdown cover made from pure cotton and three cushions per person, a large wardrobe with a laptop size safe, desk, LCD TV with satellite channels and pay-per-view, Mediaset cable TV, TV adapter, free internet connection, Wi-Fi, ADSL and TV, tea & coffee station, air conditioning with individual controls, an ice dispenser on each floor, a shoe shiner and a fire protection system with the highest possible level of safety certified on an international level. In short, it is very relaxing.

We had a lunch in the hotel and we got to taste the authentic pasta from Italy. Some were disappointed because they expect is Italian spaghetti or pizza. But what they served is different kind of pasta. But to me, it was fine. I took 5-6 spoonfuls just to experience the taste of Italian cuisine. To give an idea, here is the picture.

This is called GNOCCHI, an Italian pasta with some local herbs.

Don’t worry about the food. For the Saudi market, they actually served Halal foods. They served chicken and fish.

Group picture after the hotel lunch presentation.

Turkish Airlines, together with the hotel directors and managers.

After lunch, we went to the city center of Venice. We took the same bus from the hotel to the airport. I was surprised that their airport has a port at the same time. Just outside the airport is a small port to Venice center. According to our tour guide, if your hotel is in the city center it is recommended to take land transportation since it’s cheaper and faster. But if you are in a countryside like Treviso, you have to take speed boat or in local’s term, a boat taxi. It will take you 20-25 minutes to get to the city center. Let me take you there.

TOUR DE VENICE

The heat of the sun is inviting. The wind kisses your skin gently. The energy in the air is so positive and we are ready to go. Traveler's tip: You need a camera. Every angles, every spot and everything about Venice is so picturesque. You need a jacket. The temperature occasionally drops. Lastly, you need Euros. lots of Euros. Italy is known for fashion and top brands. Armani, Gucci, Prada, Dolce and Gabbana, and Ferrari to name a few.

This is the port to Venice just outside the airport.

You need to take the boat taxi to the airport. It will cost around 8-10 Euros per person per way. The boat can occupy 6-8 passengers.

This is where we stop. Few meters away from here is the St. Mark's Square.

 

The group together with our tour guide stop in front of St. Mark's Square.

Welcome to St. Mark's Square or Piazza San Marco. This is the principal public square in Venice. It was constructed in the 9th century as a small square dotted with trees. As the largest square in the city and the only one given the designation of "piazza" (the others are all referred to as "campi"), St. Mark's Square has always been the location of important government buildings and other facilities central to the goings on in Venice. During the high tide, the square sometimes is flooded. During that day, our tour guide revealed to us that when we arrived at the square, the flood had already subsided.

Then we will enter the shopping area. The ladies paradise. The center of all top brands in Italy. Apparently, they don't have malls, instead it's like a downtown where each brand has it's own boutique.

This is one of the entrances to the shopping center. It's the nearest one from the square.

 

 

It's easy to fall in love with Venice.It is described by the Times Online as being one of Europe's most romantic cities. Luigi Barzini described it in The New York Times as "undoubtedly the most beautiful city built by man". Venice has been known as the "La Dominante", "Serenissima", "Queen of the Adriatic", "City of Water", "City of Masks", "City of Bridges", "The Floating City", and "City of Canals".

Tourist watching the romantic sunset in the grandest view of the Grand Canal.

The Gondola. They are a symbol of the love, of falling in love.

It is a traditional, flat-bottomed Venetian rowing boat, well suited to the conditions of the Venetian lagoon. For centuries gondolas were the chief means of transportation and most common watercraft within Venice. In modern times the iconic boats still have a role in public transport in the city, serving as traghetti (ferries) over the Grand Canal.

 

Their restaurants play romantic jazz music.

What a tour that was! It was short but it felt a long walk down the history. We filled our empty stomach in dinner at Ca' Sagredo Restaurant.

 

Me, at the entrance lobby of the hotel restaurant.

Once dinner is done, everybody took the same route back to the port where the bus waited to drop us off to the hotel.

September 18, 2013. Austria, Here I come.

We had to get up early so we can arrive Austria as early before 6 pm. So right after breakfast, we departed Italy at 11 am and took a bus to Bad Hofgastein, Austria. Here's a tip: There are two ways to get to Austria. You can take a Euro Rail or you can ride a bus. By train, it will take you 4-5 hours maximum and 6 hours by bus. If you want to see more of Italy and Salzburg's nature, you better be taking bus. You take a train if you are short of time and in a hurry. As for us, we took a bus and we didn't regret it. Along the way are best landscape scenery I've seen my entire life.

These landscapes are breathtaking. It seems that they came out from the movies or magazines. I still couldn't believe I took these pictures.

After a long drive, we finally arrived in Grand Park Hotel, Bad Hofgastein, one of three villages in Salzburg. It's the only 5-star hotel in Bad Hofgastein, an epitome of Austrian hospitality. At first, it doesn't feel like hotel. It's more like a home because of it's charming ambiance and attentive staff. I recommend this hotel for families who would like to spend their vacation near the Alps mountains, would like to rejuvenate and would like to have a quiet and peaceful surroundings.

 

This is my room. It's a Studio Deluxe but it is so big that I already consider it as a suite on my standards. This is how luxurious the hotel is.

A stunning view of the Alps mountain just outside my window. It may seem like few steps away.

 

We had a short tour of the hotel. Above the sauna amenities. There is also a private sauna for Saudi market.

Me and the rest of the group during our dinner at Grand Park Hotel.

September 19, 2013. My First Snow Experience.

The next day, we went to visit the city center. It was a town rather than a city to me but to my surprise, there a gigantic falls a midst the city. You can feel the strong gushing of water like they are racing to reach the bottom.

The Bad Gastein Waterfall, a waterfall in the center of the city.

Me, standing behind the famous waterfall of Gastein, Salzburg.

Afterwhich, we got tired so we went to pig out. What's more interesting was that, we had our lunch on the top of the valley at Rossalm. What they called a light lunch is super heavy lunch to me. Here are the picture of the restaurant. 

My First Snow Experience

To get to the top of the mountain, we need to ride a cable car to Stubnerkogel. This is a 140 meter long suspension bridge with Panorama platform called "Glocknerblick. Here, you get the chance to view the entire Gastein city and panoramic view of the Alps Mountain.

 

Because of the snow, we were not able to witness it. But I don't mind, I like better because of the snow. I'm always wondering what it feels like in the song "I'm dreaming of a white X-mas". Call me weird, but when I first took a handful of snow, I tasted it. When I was young, I thought they are melted ice cream from clouds. 

There was also a rock trail activity but who cares.

There was no fun experience in my memory that I can compare with my snow experience. It was magical. It was not real. Why there is snow? Where are they coming from and how are they formed? Why are they so white? Ahh, maybe I am just overreacting.

So I stopped dreaming and so the group has to depart this beautiful city as well. It's already 4 in the afternoon and our next stop was to Kaprun, a municipality of Zell Am See, Austria. We took a two hour bus drive to our next hotel destination , The Tauern Spa.

Mountain view just outside my window.

This hotel is 4.5 Star Rating. It's a base camp for body and soul. From outside, the hotel's designed is like a base camp. This property is boasting their spa and sauna amenities.

Room balcony.

This is the hotel's premier double room. It has modern and trendy designed. Since, its a spa hotel, it is not carpeted. These rooms are about 31 sq. m. and have a wardrobe and cupboard, a living area with desk, armchair and bench. The bathroom, divided off by stylish glass partitions, has bath or shower and separate WC harmonizing into an overall picture of up market comfort.  

There is nothing much you can do at this hotel if you are looking for some activities. But according to their manager, they can organize mountain hiking on summer or snow skiing during winter. After a small presentation by the manager, we had our dinner and I must admit, I had the best dinner of this trip in this hotel. Their grilled steaks and chicken were the finest. I was so full that I could fall asleep in a second. 

September 20, 2013. The Last But Not The Least.

This is it. Salzburg, the birthplace of the 18th-century classical composer Wolfgang Amadeus Mozart. Salzburg's "Old Town" (Altstadt) has internationally renowned baroque architecture and one of the best-preserved city centres north of the Alps. It was listed as a UNESCO World Heritage Site in 1997. Ever heard of The Sound of Music. In the mid‑20th century, the city was the setting for parts of the musical film.

From the Kaprun, we took an hour drive to the city center. As we enter the main streets, you can see how organized their transportation system is. The city is serviced by comprehensive rail connections, with frequent east-west trains servicing Vienna, Munich, Innsbruck, and Zürich. In the main city, there is the Salzburg trolleybus system and bus system with a total of more than 20 lines, and service every 10 minutes. Traveler's tip: if you wan't to go around the city and afraid to get lost you must purchase the Salzburg Card. This card gives you the advantages below for just 23 Euros.

free, single admission to all of the city's attractions

free use of public transport

- bus lines 1 - 14 within city limits

- Albus bus lines: Citybus A, lines 20 - 35, line 151

- Postbus lines 32, 180, 170 to Rif/Taxach

- Lokalbahn S1 to Schlachthof

attractive discounts for cultural events

reduced prices at a number of excursion destinations.

Okey then, let me take you to Salzburg. So we arrived Salzburg at 10 am. We had a tight schedule for the day, so we left our bags in the Hotel Pitter by Crowne Plaza and went straight to Mirabell Gardens to Old Town which is 5-10 minutes walk.

Meanwhile...

Above pictures are the few spectacular panoramas you will see along the way.

One of their trolley buses.

One of the main streets in the city.

The world-famous Mirabell Gardens were built along a north-south axis and oriented towards the Hohensalzburg Fortress and the Salzburger Dom cathedral. From there, you will the castle where you can have the bird's eye view of the city.

An old musician playing some songs in the Sound of Music film in exchange if few coins.

Some genius grass patterns you can see the garden.

Group picture in the middle of the garden,

The bridge of love lock in Salzburg. It is believed that a couple declaring their eternal love should lock their love in this bridge and throw away the key in the river.

The shopping area.

This house is the birthplace of the famous classical composer Wolfgang Amadeus Mozart. Presently, they renovated the place and convert it into a hotel.

An entertainer in busy shopping area seems like a floating statue. How did he do that?

This is my room in the hotel. It's a guest room but I must say that this the best room so far I had on the trip. It's a welcoming room with Salzburg's traditional blue and gold colors. Furniture designed with local wood makes for an enticing environment.

The quiet street view from my window on the fourth floor.

Window seat view from the business class seat on the way back to Dammam.

Overall, the tour was fun and well-organized. I would like to thank Turkish Airlines for bringing me to the other side of the world. I would also like to take this time out to thank Mr. Phillips and the GTS Family for having me to represent the company.

Wow. This trip was so magical. Europe is like a dream come true. Now, I can say I dreamed a dream. You can, too.