Easy Steps on How To Eat Magnum

Hindi ako nagmumura pero tang-ina naman oh, kailan pa at pati ba naman ang pagkain ng Magnum, status symbol na.  Sino nagsabing nagmumura ako, king-ina tusok-tusokin ko. Chismis lang yun. Sang-gala, balita ko kapag kumain ka daw ng ice-cream na yan eh feeling royalty ka daw. Kung hindi ka pa nakatikim, eto ang tamang paraan ng pagkain nito.

1.       Una, may pambili ka ba? Kung wala huwag mo na basahin ito. Kasi sosyal daw ang kumain nito. Maghanda ka ng 55-60 pesos. Kasi ang presyo nito ay depende kung saang 7-11 ka bibili.

2.       Tapos i-take home. Dahan-dahan lang sa paghawak para hindi masira ang foil or kung ano man ang tawag sa tang-inang cover nito for picture-taking for purposes. At siyempre bilisan ang paglalakad para hindi agad matunaw. Tapos take a bite. Take note: one bite lang ha para magandang tingnan sa picture.

3.       At ito na nga ang pinaka-highlight, ang picture-taking. Kung my iphone 4s ka, mas maganda. Kunan ang sarili na kinakagat ang Magnum at ipikit ang mata kunyari masarap na masarap kahit niloloko mo lang ang sarili mo. Para mas mataas ang pixels, mas maganda kung DSLR ang gamit mo.

4.       Mag-online. Facebook o Twitter. I-upload ang pix at lagyan ng caption: “My Magnum Experience”. Tapos post mo sa status mo: “Magnum anyone? Omg, Nakakaadik talaga siya. Super sarap”.  Opps, wag mahiya.  Pwede mo ring palitan ang OMG ng WOW o ano pang keme-keme.  Tang-ina this. 

5.       At wag nang mag-atubili. Ano pa ang inaantay mo? Bili na ng Magnum para isa ka maging ganap na miyembro  ng asosasyong sunod-sunod sa uso. “Bigyan ng jacket yan at Willy’s phone”.

Hindi ko lang talaga maunawaan. Para sa ilan achievement na sa buhay ang makabili ka ng Magnum. Pero 60 pesos para sa ice cream stick, eh maghalo-halo na lang ako. Pero tang-ina talaga ang  nagkakalat na nagmumura ako, umayos ka na. Patira kita kay Boy Hagdan. King-ina niyo ah, bibili nga ako mamaya. Ma-try nga ang Magnum na yan. Pero bago yan, tanongin ko muna si SimSimi.

Ako: Masarap ba ang Magnum?

Simsimi: Yuck, sosyalera ang mga kumakain niyon.

Ako: Talaga. Bakit?

Simsimi: Mahal kasi yun. Pero masarap yung classic.

Ako: Talaga!

Simsimi: Vice Ganda, ikaw ba ito? Pauli-ulit ka kasi. Unlimited.

Suma Cum Laude

Habang naglalakad pauwi ay sinusulat na ng utak ko ang mga nilalaman nito tungkol sa nangyari mga apat na oras ang nakalipas. Nag-uunahan ang aking paa at isipan papunta sa bahay dahil baka bago pa ako makarating ay makatakas pa ang sama ng loob.

Noong nasa departamento ka namin ay hangang-hanga ang mga bago sa lalim ng boses mo, sa mga mabulaklak mong pangungusap at sa iyong malinis na pananamit. Maliban sa akin. Noon pa man ay wala talaga akong bilib sa iyo.

Sa tuwing pinagbubunyi mo ang pinagdaanan mo sa iyong OJT ay parang mahuhulog na ang panga nila sa pagkamangha. Naubos ang salitang “Wow, ang galing mo naman”, kapag kinukwento mo ang pagiging honor student mo.

Dahil sa katangiang ito, alam ko na madali mong makuha ang gusto mo. At na-promote ka nga bilang bisor. Pero salamat at ‘di sa departamento natin. Namin na ngayon.

Masaya ako kapag nakakakita ng mga taong umaakyat ng isang hakbang sa hagdan ng tagumpay.  Tulad mo.

Pero pusang-gala, hindi ibig sabihin noon na kalimutan mo na kung saang departamento ka galing. ‘Di ka marunong lumingon. Parang hindi ka naging isa sa amin. Magkastiff-neck ka sana. Hiniwalay mo na ang sarili sa dating gubat na humasa sa iyo para maging isang mabangis na leon. Tulad ko.

Okey lang na pagsabihan mo ako sa isang bagay na hindi ko pa nababasa o nalaman dahil nauna ka lang nakabasa, pero ang taasan ng boses at hiyain ako sa harap ng departamento, aba anak ng tupa, ibang usapan na yan. Pwede mo naman ibahagi yung nabasa mo diba sa paraang hindi pasigaw na para bang gusto mong malaman ng lahat na magaling ka.

Ang sa akin lang naman ay parang hindi tayo magkakilala dati. Parang hindi magkasama dati. Ano ba naman ang kausapin mo ako ng mahinahon at talakayin kung ano ang mabuting gawin sa isyu ng bata mo? Di ba mas madaling gawin at kaunting lakas lang ang mababawas sa payat mong katawan? Ganyan kasi ang natutunan ko sa departamento na ito. Ang gawin ang payak pero mabisang paraan. At siyempre ang gawin kung ano ang kayang gawin. 

Sa wakas, nailatag ko na din sa blog na 'to ang mga hinuha na kanina pa naglalaro sa utak ko. Okey na ako. Siyangapala, hindi ako nakikinig sa mga kwentong OJT mong kabaduyan. At kung Magna Cum Laude ang yabang mo, Suma Cum Laude ako.

Man in the Mirror

I can feel love in your eyes. I can see sadness in your heart. I see love in your hate. I see all the truth in your lies. I see your weakness in your strength.  I see your success in your failures. I see your sorrow from your smile. I see you want to be superman but you don’t have a cape to carry them all.

I can see, you look like your mom. I can see your future in her past. I see all her sufferings in your clothes. I see your dad’s sweat in your tuition fee. I see your brother’s jealousy. I can see their bags were smaller than yours.

I see you have a job now.  But I can still see the pain hidden in your pride. I see where you stand now from where you fall. I see your plenty table in their none. I can see you’re sleeping in soft mattress I see them in banig (woven mat commonly made of dried coconut leaves). I see your burgers in their dried fish. I see your blame in yourself.

I can see your mom smiling to you. I can see your dad drinking beer with you. I can see your brothers sharing stories about their first crushes. I see your family in eating a bountiful table. I see them all with you together.

But then I close my eyes, I see it was you all the way. Through my rise and fall, I see you’ve been my only friend. I see they will understand me someday. 

And I see nobody else but myself.

I stand up and I still look fucking gorgeous in front of this broken mirror. And I was just talking to the man in mirror.