Pakpak

Gusto kong lumipad. Kaya mo ba akong dalhin sa malayo? Bigyan mo ako ng bituin para aking abutin. Sabihin mo sa akin kung ano kailangan gawin para makamit ang tagumpay. Kaya bang bilhin ang isang pangarap?

Sa taas ako ng puno ng balimbing noon ng una akong nagkamuwang sa mundo. Nakatingin ako sa mga ulap. Parang abot kamay ko ang langit. Sabi ko gusto kong maging doktor, gusto kong maging siyentipiko, gusto kong maging businessman. Hindi, sabi ko gusto kong maging isang arkitekto.

Pagkababa sa puno, tinanong ko si nanay. Bakit po wala tayong kotse? Bakit po wala tayong colored TV? Pero hindi nya nasagot ang tanong ko, “Bakit po mahirap tayo?”

Kargador ang aking ama. Nasa ikalimang baitang ako noon ng aking malaman. Ang pagkaalam ko noon ay salesman siya sa isang shoe company. Siguro nagsinungaling siya para hindi ako mapahiya sa aking mga kaklase. College na ako ng makita ko kung ano mismo ang ginagawa niya doon. Tumatagaktak ang pawis at parang puputok na ang mga ugat sa ulo. Nakaya niya buhatin ang tatlong sako ng mga sapatos ng sabay-sabay.  Minsan, sinabi ko sa kanya “Tay, hindi ka ba napapagod? Hindi ka ba nahihiya maging kargador?” Imbes na sana’y pagsabihan ako, isang makahulugang ngiti ang sagot niya sa tanong ko.

Sa bahay lang ang aking ina. Magaling siyang manahi. Masarap magluto. Ngunit nadiskubre ko ang hidden talent niya noong nawalan ako baon. Finals ko noon. Sa sampung minuto ay nakahanap agad siya ng mautangan. Pero hindi na ako natuwa sa kanya kasi parang araw-araw na niyang ginagawa. May pagkakataon na hindi na lang ako pumasok.  Minsan, sinabi ko sa kanya “Nay, hindi ka ba napapagod? Hindi ka ba nahihiya manghiram ng pera?” Imbes na lumuha, isang makahulugang ngiti ang sagot niya sa tanong ko.

Sa parehong pangyayari, hindi ako lumuha. Nag-aral ako ng mabuti. Hindi man ako nakabili ng mga libro noon, kahit nalilipasan ng gutom sa klase, kahit hindi nakakasama sa mga school outings, at kahit parating late o absent kasi walang pamasahe ay hindi ako nanghinaan ng loob. Balewala ito sa ginagawa ng magulang ko. Oo, hindi ako lumuha kasi pinigilan ko. Kasi nakita ko ang milagro sa kanila. Dahil sa totoo lang hindi ko pa rin lubos maisip hanggangg nagyon kung paano ako nakapagtapos ng pag-aaral.

Tinanong ko si nanay. Bakit hindi tayo mayaman? Niyakap niya ako. Nilapitan ko si tatay at tinanong. “Tay bakit po wala tayong kotse”. Tinapik niya lang ang balikat ko at sinubo ang sa akin ang mainit na pandesal.

Noon nalaman ko na hindi pala kami mahirap. Mayaman ako sa pagmamahal at punong-puno ako ng pag-aaruga nila. Wala nga kaming kotse pero kaya nila akong buhatin para maabot ang aking pangarap. Wala nga kaming colored TV pero pinakita naman nila sa akin kung gaano kasarap mabuhay.

Ngayon sa lilim ng puno ng akasya, pansamantala akong tumigil sa takbo ng buhay. Naisip ko na gusto ko ng simpling buhay. Yung may malaking bahay, lima ang kotse, touch screen lahat kahit pagflush ng inidoro, at may helipad pero wala lang helicopter. Ang pangarap ko lang naman ay ibigay ang buhay na wala kami noon sa aking anak. Ibigay ko ang gusto niya hangga't makakaya. Simpleng buhay lang talaga. Ayaw kong maging mayaman. 

Gusto kong lumipad para abutin ang bituin ng aking mga pangarap.

Isang Taon

Matagal ba ang isang taon?

Ayon sa classmate kong scientist na ngayon, ang isang taon sa mundo ay  365.24 na araw o 8,765 na oras, o 526,000 na minutos, o 31.6 milyong segundos. Anak ng beki, matagal nga. Sampung minuto ka nga lang sa maipit sa trapik pakiramdam mo ay parang 28 years na. Pero dumi lang sa kuko ang isang taon natin kumpara sa Neptune. Ang isang taon doon ay katumabas ng 165 years natin dito. Musta naman ang trapik doon?

Ang dami ko pa lang nasayang na oras, minutos at segundos kung ganoon. Marami na sana akong nasulat na post sa blog na to.

Pero sa kabilang banda, hindi ko naman masabing na natapon lang yung isang taon ko. So anong pinagagawa ko?

1.       Nagpunta ako sa gym. Nagpalaki ako ng betlog ko este ng katawan ko. Minsan kasi feeling ko naliitan sina Aljur at Jake Cuenca sa katawan ko eh. Hindi ko maiwasan isipin na “Insecure kaya sila sa akin?”
2.       Busy ako. Nagbibilang kasi ako ng kamel dito gitnang silangan. Kung saan ang ulan ay pwede mong bilangan. At ang buhangin ay mas sagana pa sa tubig.
3.       Focus ako sa trabaho. Tumal kasi ang pagbubugaw ko sa Baclaran eh. Kelangan mag-ipon, kelangan kumita, kahit isang oras na OT pinatulan ko na. Mahigpit ang pangangailangan ko.
4.       May bago akong hobby. Oo, naki-uso ako sa mga sinasabi nila “maniniyot”. Parang bastos di ba pero yun yung tawag nila sa “Photographer” sa probinsya.
5.       Kelangan bumili ng gatas. Oo, ang isang taon ay inalay at binuhos ko sa aking anak. Isang lingo ko lang siyang nakapiling at pagkatapos noon ay naggym ako, napadpad sa gitnang silangan para magbilang ng kamel at naging maniniyot para kumita ng extra.

Siguro naman ay maunawaan ako nila Rizal at Shakespeare kung pansamantalang iniwan ko ang pagsusulat. No big deal. Wala namang may nag-utos sa akin at wala naman akong bayad para magsulat.

Ang isang taon ay matagal. Marami ang nangyayari sa isang segundo. May namumukadkad na bulaklak, may sumusulpot na bagong planeta dahil sa mga supernova, may humigit-kumulang na 40 na kidlat sa buong mundo ang nagaganap sa isang segundo, may libo-libong Facebook status ang na-uupdate, may puno na napuputol, may naiinlab sa isang segundo, may namamatay at higit sa lahat may bagong buhay ang nabubuo sa bawat segundo.

Yung Unica Hija ko.

Magiging isang taon na ang anak ko sa Nobyembre at parang kelan lang. Hindi naman pala matagal ang isang taon.

The Return of the Comeback

Ito ba yung tinatawag nilang writer’s block? Yung isang araw biglang mo na lang tinapon ang panulat mo. O kaya naubusan ka ng tinta. O kaya dahil may bago ka ng pinagkakaabalahan?

Yung huling totoong sinulat ko ay ang Unica Hija. Setyembre 17, 2012. Ito ay tungkol sa isang ama na hinihintay ang araw ng kapanganakan ng kanyang anak.

So, anong petsa na ngayon?

Ang katunayan niyan ay araw-araw na binabaha ang utak ko ng mga gustong kong isulat. Hindi ko alam kung tinamad lang ako o nawalan na ako ng ganang ilatag ang mga hinuha ko sa papel. Minsan, kating-kati na akong ibuhos lahat ng mga ito para naman gumaan naman ang utak ko. Pero para akong estudyante na gustong makapasa sa pagsusulit pero tamad naman magsunog ng kilay. Parang gustong kong manood ng sine, pero wala namang pera.

Ang buong ginawa ko lamang ay basahin ng makailang beses ang lahat ng sinulat ko. Nagbabakasakaling na muling masindihan ang kamay ko at magkaapoy ang utak ko sa hangaring sumulat muli.

Nalaman ko na hindi pala ako nag-iisa. Salamat naman. Muntik ko ng ibaba ang kurtina sa gitna ng pagtatanghal. Nabasa ko sa pambalot ng tuyo na si tropang Da Vinci pala ay minsan ding tinamad. Mga ilang araw din daw siyang nagkulong sa kwarto niya. Sarado ang bintana at itim ang mga kurtina.  Pero yung itim na kurtina, masyadong na OA yun ha. Siguro part-time call center agent tong si Da Vinci. May mga chismis daw na hindi rin sya naliligo ng ilang araw. Kadirs!

Pero hindi ganoon nangyari kay pareng Eminem noong nawala siya sa industriya. Siya naman ay medyo nalulong sa mga pinagbabawal na gamot. Mga tatlong taon din hindi kuminang ang kanyang bituin. Ayong sa Bio, isang dokumentaryo tungkol sa buhay ng tao, nagising na lang daw siya sa hospital at may mga tubo, dextrose at kung ano pang nakakabit sa kanya. Maririnig mo rin ang kwentong ito sa kanta niyang “Going Thru Changes”.

Subalit parang boomerang, si Da Vinci at Eminem ay parehong bumalik. Binuksan ang bintana. Lumabas ng hospital. Dahil sa gusto nila ang ginagawa nila. Passion kung tawagin. Pagmamahal sa sining. Tiyak akong marami pang mga katulad nila.

Nakakamiss ding magsulat. Ito kasi ang isa sa mga “passion” ko. Mahigit isang taon ding natuyot ang blog na to. Ngayon magpapaulan ako ng mga kwento para madiligan ang tinanim kong mga salita noon. At malamang ngayon, nahulaan mo na kung sino si Renato sa Unica Hija. Kung bibilangin natin ay malapit ng maging isang taon yung batang yun.

pix from google.com

Kaya katulad din ng mga idol kong si Da Vinci at Eminem, may return of the comeback din ako. Sabi ng hinahangan kong manunulat na itago natin sa pangalang LM, ay magaling din naman daw ako. Ako bilang hamak na nagsisimula pa lamang, naniniwala naman agad. Oo, magtiwala ka lang. Kahit na ang ikaw na lamang, magtiwala ka na magaling ka.  Dahil ang tunay na manunulat, walang paki-alam sa sasabihin ng iba. Dahil ang tunay na nagmamahal, walang paki-alam sa sasabihin ng iba.

Patuloy lang tayo. Meron pa akong tinta. Hawak ko pa rin ang panulat ko. At nagtatae ang ballpen ko kanina pa.